Ontmoet collega's

Collega's Ineke en Michelle over werken bij Youz

Hoe is het om te werken in de jeugd-ggz, met al haar facetten en uitdagingen? Laat je overtuigen door onze collega’s en word onderdeel van ons team! Wij zoeken een psychiater, gz-psychologen en begeleiders (verpleegkundigen en HBO SPH/ social work). Bekijk onze vacatures

‘Er wordt soms aan je eigen grenzen gerommeld’

Ineke de Bruijn is psychiater en sinds 2005 werkzaam bij Youz en voorgangers. Ze behandelt kinderen en jongeren vanaf 6 jaar op locaties in Rotterdam en Den Haag. Ook geeft ze regelmatig online behandelingen.

‘Ik werk met kinderen en jongeren, die verblijven op één van de klinische afdelingen van Youz. Het gaat om kinderen met gedragsproblemen in combinatie met andere psychische problemen. Vaak is hun behandeling elders vastgelopen. In mijn functie als psychiater kan ik iets voor hen betekenen. De meeste jongeren met wie ik werk hebben veel meegemaakt, een laag zelfbeeld en bijvoorbeeld problemen met voeding. Ze hebben een moeilijke verstandhouding met eten en zijn onzeker over hun lichaam. In het kader van Covid-19 en het verbeteren van de weerstand, zijn we de afgelopen periode veel met het belang van voeding bezig geweest. Ik daag de jongeren uit om mee te denken over het verbeteren van hun eigen gezondheid. Op deze manier probeer ik hun zwakke en krachtige kanten aan elkaar te verbinden. Het helpt misschien dat ik ervaringsdeskundige ben; in mijn familie komt overgewicht en diabetes voor. Ik herken hun strubbelingen en vanuit dat oogpunt kan ik hen helpen om hun ziektebeeld te verlichten.’

Rust en overzicht

Dat doet Ineke natuurlijk niet alleen. Collega’s, afkomstig uit verschillende vakgebieden, werken op de klinische afdelingen samen in multidisciplinaire teams, ook wel ‘multiteams’ genoemd. Gezamenlijk bieden ze de expertise die de cliënten nodig hebben. ‘Die samenwerking vind ik heel leuk, we zijn een hecht team, en het behandelteam en verpleegkundig team zijn goed op elkaar ingesteld. Ik probeer rust en overzicht te brengen, bij zowel de patiënten als mijn naaste collega’s in het behandelteam.’

Elke stap is waardevol

Het mooie aan dit vak vind ik dat wat je doet, er toe doet. Je helpt een ontwikkeling op gang brengen en elke stap is waardevol. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk; het werk is inspannend en er wordt soms aan je eigen grenzen gerommeld. Niet iedereen is geschikt voor dit vak.’

'Je wilt altijd het beste voor een kind. Al doet die beslissing soms pijn’

Michelle van Ruijven werkt sinds 6 jaar als sociotherapeut bij Youz op de Doctor van Welylaan in Den Haag. Ze behandelt een groep jongeren in de leeftijd van 12 tot 18 jaar met ernstige agressieproblemen in combinatie met een andere psychische aandoening, zoals ADHD of autisme.

‘Iedere dag is anders op de klinische afdeling waar ik werk. Als sociotherapeut werk ik in wisselende diensten en zorg ik op de afdeling voor (dagelijkse) structuur en begeleiding. Elke dag heeft een eigen thema: op maandag bijvoorbeeld  formuleren de cliënten de doelen waar ze die week aan gaan werken. Op dinsdag hebben we vaak wisselende thema’s: laatst is bijvoorbeeld de wijkagent langs geweest om iets te vertellen over Bureau Halt.’

Signaleren en anticiperen

De hele dag ben ik aan het signaleren: wat gebeurt er? Hoe zit iemand in zijn vel? Op deze afdeling  verblijven jongeren met agressieproblemen, dus de vlam kan elk moment in de pan slaan. Het is de kunst om op het juiste moment de juist interventie in te zetten. Je moet kunnen anticiperen op wat er gebeurt en daarvoor moet je sterk in je schoenen staan en snel kunnen schakelen. Je begint de dag met een planning, maar die loopt altijd anders dan je denkt.’

Moeilijke keuzes

Het samenwerken in een disciplinair team vind ik heel leuk. Je werkt samen in een team van 10 collega’s, in wisselende samenstelling en op wisselende tijden. Maar je werkt óók nauw samen met ouders, de gezinsvoogd of de verwijzer. Samen neem je beslissingen, al zijn die soms niet even makkelijk. Eén situatie zal ik nooit vergeten. Ik was betrokken bij een jongen op de afdeling die tevens mijn mentorkind was. Gedurende zijn behandeling ging het de verkeerde kant op, ook binnen zijn thuissituatie. Ik kon niet anders dan hem doorverwijzen naar een afdeling met meer beperkingen. Iets waar hij het zelf niet mee eens was, maar soms moet je keuzes maken die misschien pijn doen maar wel in het belang zijn van een kind. Ik heb geprobeerd om het voor hem op een goede manier af te sluiten: ik gaf hem een boek mee met foto’s en herinneringen. Lange tijd hoorde ik niets, maar opeens belde hij op me te bedanken. Dat vond ik een mooi moment, want ik dacht echt dat hij het vertrouwen in ons verloren was. Laatst is hij zelfs langsgekomen om te vertellen dat het goed met hem gaat en dat hij mijn beslissing achteraf begreep. Dat zijn de mooie kanten van dit vak.'