'Het leven was me vaak teveel'

“Verschillende dingen in mijn leven liepen al langere tijd niet lekker. Ik vond het moeilijk om naar school te gaan. Het riep veel spanning bij me op en ik moest vaak huilen. Ik werd daar ook gepest omdat ik anders was dan de andere kinderen. Dat deed pijn. Contact maken met leeftijdsgenoten was lastig en vond ik doodeng. Eigenlijk had ik voortdurend last van veel spanning en ik was snel overprikkeld. Als er iets gebeurde wat anders ging dan ik verwacht had, begon ik hard te gillen. Mijn ouders, broer en zus wisten niet zo goed wat er met mij aan de hand was. Ikzelf ook niet.

’s Avonds lag ik dan in bed en had ik suïcidale gedachten. Ik maakte me een voorstelling hoe het zou zijn als ik er niet meer was. Het leven was me vaak allemaal teveel. Vanaf jongs af aan was ik anders dan andere kinderen en voelde me door niemand begrepen, wat een eenzaam gevoel gaf. Ik wist me vaak ook geen houding te geven: soms was ik volledig in mezelf gekeerd en even later kon ik dan juist weer heel druk zijn.”

Zwarte gedachten

“Op mijn elfde werd ik naar een psycholoog doorverwezen toen het echt niet meer ging en mijn omgeving zag hoe moeilijk ik het had. Er volgden gesprekken en ik kreeg te horen dat ik een disharmonisch profiel* had. Maar deze diagnose bracht me niet verder en alles bleef zoals het was. Ik heb zolang ik me kan herinneren ‘zwarte gedachten’. Op de middelbare school werd aan alle leerlingen gevraagd een vragenlijst over je gezondheid in te vullen. Er stond of je wel eens suïcidale gedachten had. ‘Ja’, antwoordde ik en vervolgens werd ik de dag erna uit de klas gehaald en belandde bij de ggz. Ik vond die gedachten over suïcide eigenlijk heel normaal en dacht dat iedereen die had.”

“Ik ging ervan uit dat iedereen wel eens over suïcide nadacht en dacht dat dat ook normaal was”

“Ik was verbaasd toen ik na verschillende onderzoeken uiteindelijk de diagnose autisme kreeg, maar daardoor werd veel me ineens ook duidelijk. Alles viel op zijn plek. Ik begreep toen waarom ik gilde als ik overprikkeld was. Zo wilde ik altijd op tijd zijn en dat alles verliep via een vaste structuur. Als ik verdrietig of boos was, bouwde de spanning zich op in mijn lichaam. Voortdurend bedacht ik allerlei scenario’s die zouden kunnen gebeuren omdat ik voorspelbaarheid belangrijk vond. Liep iets toch anders dan ik had bedacht, dan kreeg ik kortsluiting.”

Verschrikkelijke spanningen

“Met een psycholoog ging ik aan de slag om te leren hoe ik de spanning kon verminderen. Maar in plaats van beter ging het slechter met me. Mijn suïcidale gedachten werden steeds erger en ik beschadigde mezelf. Het begon vrij onschuldig: ik kneep mezelf om mijn emotionele pijn te uiten, maar uiteindelijk kraste en sneed ik ook in mijn armen. Die spanningen die ik in me voelde, waren gewoon verschrikkelijk! Maar iets weerhield me gelukkig om de plannen die ik bedacht had uit te voeren. Mijn suïcidale gedachten uitvoeren, zou mijn ouders veel verdriet geven en dat wilde ik niet.”

“Een jaar geleden werd besloten om me op te nemen bij Lupine. Dit was een onbekende situatie met een groep onbekende mensen voor mij, dus ook dit zorgde weer voor extra spanning. Daardoor ging het weer bergafwaarts met me en kreeg ik een terugval. Maar door onder andere de intensieve schematherapie, begon ik langzaam anders naar de wereld te kijken en veranderde geleidelijk mijn gemoedstoestand. Ik werd me bewust van de hoge verwachtingen die ik vooral mezelf oplegde. Zo wilde ik voor mijn ouders altijd de perfecte dochter zijn, maar ik zag in dat dat helemaal nergens voor nodig was.

Ik kreeg oefeningen om rustiger te worden en om steeds meer spanning los te laten. Ik voelde me hier ook voor het eerst echt begrepen. Ik mocht en durfde mezelf te zijn en kreeg wat vertrouwen. In kleine stapjes werkten we toe naar doelen. Eén doel was dat ik mezelf durfde te laten zien. Omdat op mijn onder- en bovenarmen littekens zijn, vond ik het eng om in een T-shirt naar buiten te gaan. Ik was bang dat ik reacties zou krijgen. Maar laatst ben ik gaan lopen met korte mouwen. Dat voelt als een overwinning.”

Bevrijdend

“Ik leerde te praten over mijn diepste gevoelens en dat werkte bevrijdend. Vroeger had ik weinig vrienden en was ik eenzaam, maar nu lukte het me wel om bevriend te raken met mensen. Op de dagbesteding van de zorgboerderij waar ik heenga en me prettig voel bij de dieren, ontmoette ik een meisje die nu mijn vriendin is. Het is fijn om iemand te hebben met wie ik kan praten en het is voor alle jongeren erg helpend om te blijven praten wat er in je omgaat. Over een paar weken verlaat ik de kliniek en zet ik een nieuwe stap. Ik ga dan beschermd wonen. Dat is spannend, maar ik heb nu geleerd beter met spanningen om te gaan. En heb meer vertrouwen gekregen. Ik ben stappen aan het maken om mezelf te leren accepteren hoe ik ben, maar heb nog een weg te gaan.”

*Noreen is een gefingeerde naam.