Pieter heeft autisme: 'Ik ben eindelijk trots op wie ik ben'
Jarenlang probeerde de nu 18-jarige Pieter* weg te stoppen dat hij autisme heeft. Andere kinderen met autisme waren in zijn ogen zelfs ‘slechte personen’. Omdat hij ongelukkig en opstandig was werd hij vorig jaar opgenomen op de afdeling Lupine van Youz. Zijn opname zag hij in eerste instantie als een welkome ‘ontsnapping’ aan het thuisfront, maar eenmaal opgenomen volgde de confrontatie met zichzelf. En die viel niet mee. Pas na 8 maanden durfde hij zich open te stellen voor therapie. Dat bleek de beste beslissing ooit. “Ik ben eindelijk trots op wie ik ben”.
‘Slechte personen’
Al op jonge leeftijd kreeg Pieter te horen dat hij een autismespectrumstoornis (ASS) heeft in combinatie met ADHD, dyslexie en een taalstoornis. Met de beste bedoelingen stuurden zijn ouders hem daarom naar het speciaal onderwijs. Pieter: “Daar zaten veel kinderen met autisme die ook gedragsproblemen hadden. In de klas liep het regelmatig uit de hand, daarom wisselde ik regelmatig van school. Maar nergens voelde ik me thuis. Sterker nog: ik kreeg enorm negatieve associaties bij het woord autisme. Autistische mensen waren in mijn ogen slechte personen, in wiens gezelschap ik me niet thuis voelde.”
Ook thuis gaat het niet goed met Pieter. Zijn ouders scheiden en hij voelt zich ongelukkig en buitengesloten omdat zijn broertje en neefjes en nichtjes – die ook autisme hebben – wél regulier onderwijs volgen. Vanwege zijn opstandige gedrag komt hij in contact met een psychiater en samen met hem onderzoekt hij wat hij nodig heeft. “Uit die gesprekken bleek dat ik vooral rust en ruimte voor mezelf nodig had. Ik had heel erg de behoefte om weg te zijn uit de thuissituatie. Dat was de voornaamste reden dat ik instemde met een opname op de afdeling Lupine.”
Verkeerde verwachtingen
Eenmaal opgenomen blijkt dat zijn verwachtingen totaal niet stroken met de realiteit. Pieter: “Ik was zo bezig om thuis weg te komen, dat ik me niet realiseerde dat ik op de Lupine in een groep terecht zou komen met andere autistische jongeren. In het begin ging het nog goed en de begeleiders waren aardig, maar vanwege mijn negatieve ervaringen in het verleden kreeg ik steeds meer moeite met de hulpverlening. Ik schaamde me enorm voor het feit dat ik autisme had en probeerde de diagnose weg te stoppen. Ik stelde me niet open tijdens de therapieën, was voornamelijk op mezelf gericht en niet aardig voor andere mensen. Het ging niet goed op de afdeling en de kans was groot dat ik er weg moest. Mijn ouders werden uitgenodigd voor een gesprek met mijn persoonlijk begeleider en met mij, en dat gesprek veranderde alles.”
“Mijn vader vertelde dat autisme al heel lang voorkomt in de familie. Hij vertelde mij dat het bij hem ook lang heeft geduurd voordat hij met zijn aandoening om kon gaan. En hij raadde me aan om mijn autisme te accepteren, omdat ik er anders mijn leven lang last van zou hebben. Toen ook mijn begeleider haar persoonlijke verhaal deelde ging bij mij de knop om. Ik accepteerde eindelijk hulp en dat luchtte direct al op. Ik leerde wat autisme is, hoe mensen het ‘krijgen’ en ik leerde mezelf kennen. En dat allemaal omdat ik mezelf open durfde te stellen en hulp accepteerde. Ik voel me sterk en ben eindelijk trots op wie ik ben”.
Werken aan de toekomst
Sinds een paar weken woont Pieter weer thuis, bij zijn moeder, maar de bedoeling is dat hij op korte termijn naar zijn vader verhuist. “Ik woon nu bij mijn moeder en dat gaat goed. Er zijn geen ruzies en de moeilijke momenten zijn weg. Zodra ik naar mijn vader ga krijg ik weer een behandelaar omdat ik aan mezelf moet blijven werken, maar ik kijk ernaar uit om te gaan werken aan mijn toekomst. Ik wil graag terug naar school en in de toekomst misschien wel werken in de zorg. Ik ben ontzettend blij dat De Lupine mij heeft kunnen helpen, maar ook trots op mezelf omdat ik ervoor heb gekozen om de hulp te aanvaarden en mezelf open te stellen.”
*In verband met privacy is Pieter een gefingeerde naam. Zijn echte naam is bekend bij Youz.